Piotr Cieśla-Fotograf na wolności

Tak się złożyło, że zaczynając pisać ten wpis na blogu zacząłem też czytać książkę „Salinger”. Każdy pewnie zna „Buszującego w zbożu”. Wystarczy napisać, że do tej pory wydano ją w ponad 60 milionach egzemplarzy. Autor J.D. Salinger po wielkim sukcesie odsunął się od społeczeństwa, wyjechał z Nowego Jorku i zaszył w górach New Hempshire. Wydał jeszcze 3 rzeczy (opowiadania). Mam je.   Umarł na początku tego wieku. Autorzy „Salingera” próbują z okruchów, fragmentów posklejać jego życie. Ale dlaczego o tym piszę. Bo „Buszujący w zbożu” jest tak samo aktualny jak w 1951 roku. W każdej dziedzinie naszego życia hipokryci, kłamcy, cwaniacy, oszuści i kameleony wszelkiej maści wypowiadają się w naszym imieniu i próbują nam narzucić ustalone, jedyne słuszne prawa, zasady itp. Ma to miejsce i w dziedzinie wszelkich sztuk, w tym i fotografii. Być może i ja nie jestem lepszy i też to robię pisząc ten blog. Ale trzeba, według mnie oczywiście umieć wybrać. Trzeba umieć mieć swoje zdanie, nawet jak nie jest poprawnie politycznie, czy wbrew obiegowym i modnym stereotypom.

Nawet nie chcę narzucić albo fotografia klasyczna albo cyfrowa. Ale chciałbym byście wyhamowali w tym rozpędzonym świecie, byście zastanowili się przed każdym naciśnięciem migawki, byście przemyśleli każde zdjęcie. I nie chodzi tu o zdobycie sławy fotograficznej, nagród, wystaw, chodzi o własny wewnętrzny spokój. W ciągu 3 miesięcy na nowym Olympusie zrobiłem dokładnie 440 zdjęć. Z tego około 200 na rozruch, czyli próby, itp, itd. Skąd wiem, że tyle? Bo tak ustawiłem licznik po tych pierwszych próbach i mam tam 440 zdjęć. Moje ostatnie zdjęcie w aparacie ma numer CP000440. Cztery ostatnie cyfry to numery kolejne zdjęć. Dwa pierwsze zera do dalszej edycji, czyli w 2017 roku będzie tam 02 czyli drugi rok. Ale to takie moje techniczne sprawy.

Wczoraj w Łazienkach zrobiłem czarną serię, czyli zdjęcia mocno niedoświetlone. Tam są miejsca, gdzie można się zabawić w takie efekty. Ciemność i jasność a do tego niedoświetlenia od -2 nawet do -3. To jakby zaprzeczenie mojego „ukochanego” HDR.

 

Ciekawy jestem, czy wiecie co przedstawia zdjęcie tytułowe. Ja bym nie wiedział, gdyby nie nie cały artykuł o zdarzeniu związanym z tym zdjęciem. To pierwsza wystawa surrealistów w Wielkiej Brytanii w Londynie w 1936 roku. Na zdjęciu od dołu Paul Éluard, Nusch Éluard, Diana Brinton Lee (kobieta z tyłu),…………………., E.L.T. Mesens (siedzi na podłodze) i Rupert Lee. I oczywiście nurek – to te kropki. To bardzo znany, ale to bardzo znany surrealista….tak, właśnie tak: SALVADOR DALI. W tym stroju nurka dał też wykład i mało się nie udusił. Dlaczego w tym wpisie. Bo surrealiści w bardzo mieszczańskim świecie robili swoje. A ponadto to zdjęcie jest po prostu piękne i treściowo i formalnie.I na koniec rodzynek z innego ciasta. Pisałem o McCurrym i nagonce na niego za drobiazgi usunięte z kilku jego fotografii. Podkreślam – to nie jest mój idol, ale cenię jego zdjęcia. Każdy zna „Afgańską Dziewczynę” Otóż to zdjęcie było na okładce National Geographic zdaje się w 1985 roku. Cały opis tu  .

…Steve McCurry on Kodachrome 64 color slide film, with a Nikon FM2 camera and Nikon 105mm Ai-S F2.5 lens The pre-print photo retouching was done by Graphic Art Service, based in Marietta, Georgia….Tu nie trzeba dużo tłumaczyć. Retusz przed drukiem zrobiła taka to, a taka firma. To było na porządku dziennym. PS tez powstał przede wszystkim dla grafików, by mogli wykonywać drobne retusze w materiale fotograficznym przeznaczonym do druku. To nie był retusz „polityczny” tylko czysto estetyczny. Więc to szukanie kawałka łokcia na zdjęciu (to jedno z tych zdjęć, które zazdrosne pieski znalazły i zaczęły gryźć McCurriego, bo sami w fotografii nic nie zdziałali. To takie żenujące zajęcie. Oczywiście żaden retuszer w czasach przed cyfrowych nie rozjaśnił by tak zdjęcia jak to zrobił ten zdobywca 1 nagrody na WPP 2013. Zdjęcie jest w poprzednim wpisie. I tak kończę ten trochę chaotyczno-dydaktyczny wpis.

Dwa miesiące temu wysłałem identyczne zdjęcie na konkurs w Stanach i w Moskwie. Ten w Stanach to nawiązanie do sławnej wystawy zorganizowanej przez Edwarda Steichena „The Family of Man”, a rosyjska, to jeden z najlepszych konkursów fotograficznych organizowanych w Rosji. Jestem ciekaw czy zdjęcie zdobędzie jakieś miejsce i gdzie. Zdjęcia na razie nie pokazuję. Czy w naszym zglobalizowanym świecie fotograficznym istnieją jeszcze pewne różnice ze względu na narodowość, historię, społeczne i mentalne różnice. Wyniki około 20 czerwca. Na pewno dam znać. I na zakończenie 3 zdjęcia „deszczowe”

 

 

Ponieważ nie udało mi się w miarę regularnie pisać ten blog, postanowiłem w ciągu tygodnia wpisywać swoje uwagi, spostrzeżenia, co mi się podoba, a co nie i publikować to w sobotę i niedzielę każdego tygodnia. Zatem zaczynam.Wczoraj w niedzielę 22 maja byłem na Międzynarodowych Targach Książki na Stadionie Narodowym I co tam ciekawego zauważyłem. Zawodowi fotografowie/reporterzy latali od stoiska do stoiska, gdzie akurat mniej lub bardziej znana osobowość literacka, a częściej medialna, która coś tam oprócz bycia osobowością medialną i celebrytą/celebrytką, czasami skrobnie i wydaje, podpisywali swoje dzieła.  Reporterzy mieli Canony i rzadziej Nikony z gripami plus flesze. Jak sępy otaczali podpisującego/podpisującą osobowość i czekali, gdy ta podniesie głowę i uśmiechnie się lub powie coś wesołego i wtedy na całego całymi seriami strzelali, a flesze błyskały jak oszalałe. Na ogół zdjęcia robili od przodu. Na pewno coś tam potem wybierali. Nie znam tych zdjęć, ale przy takiej metodzie to wychodzą płaskie, jasne i bezosobowe fotki. Odczułem to na własnej skórze, gdy stałem z boku stolika, gdzie podpisywał swoją książkę Kazik Staszewski. Lubię jego piosenki i wykonania więc chciałem mieć i zdjęcie. W chwili gdy naciskałem spust moi młodsi koledzy wyzwolili swoje machiny fotograficzno-świetlne, a mój Olympus OM-D 5 Mk II zwariował: widziałem w wizjerze jak błyski fleszy po prostu ciągłym światłem zawaliły twarz Kazika i aparat nie wiedział jaki wybrać czas i gdzie ustawić ostrość. Gdy oderwałem głowę od wizjera, reporterów juz nie było. Pognali do innego stolika. Odczekałem chwilę i zrobiłem dwa zdjęcia. Są poniżej plus zdjęcie, które jednak Olympus zdołał zrobić przy zmasowanym ataku fleszy. Wszystkie są bez zmian w PS. Oczywiście trzeba korzystać z możliwości technicznych aparatów i dodatków do nich, ale nie można być maszyną i nie zwracać uwagi na estetykę i przekazanie nawet minimalnych emocji fotografowanego. Oprócz tego 2 zdjęcia z koncertu Kazika w Siemiatyczach w 2014 roku.

Środa. Wczoraj byłem cały dzień poza Mielnikiem. Najpierw Białystok i rozmowy w sprawie albumu o Podlasiu. Chciałbym aby to był taki podsumowujący album. Albumy fotograficzne, takie jak u nas wydawano (w tym i moje) to zawsze tzw. albumy krajoznawcze. Piękna Polska, Tajemnicza Polska itp. Albumy polskich mistrzów fotografii właściwie nie istnieją w nowej Polsce. Za komuny jeszcze coś tam wydawano. Mam album Witkacego, Hartwiga, Bułhaka. Szkołę Kielecką. Wszystko wydane za Komuny. Teraz tylko krajoznawcze. Ale to dygresja. Zatem bardzo bym chciał wydać taki album na zakończenie swojej kariery. Może ktoś z was może pomóc? Pomoc chętnie widziana. Po Białymstoku pojechałem do pięknego Supraśla. Będę miał tam dwie wystawy. W październiku 2016 roku „Suwalszczyzna”, a w lipcu 2017 Ziemia Mielnicka.

A teraz sprawa poważniejsza. Kilka miesięcy temu pewien włoski fotograf zauważył na wystawie Steve,a McCurry we Włoszech niewielką manipulację. McCurry to dziennikarz i nie powinien „upiększać” swoich zdjęć. Ja też właściwie tak uważam, ale to co odkrycie Włocha spowodowało, tę falę, no na pewno nie nagonki, ale takiego „niesmacznego” atakowania McCurryiego.  To już przesada. Jeszcze rok temu dużo zdjęć na World Press Photo było podkręcanych. Nie zmienianych, ale podkręcanych. W tym roku jurorzy bardziej święci od świętych wybrali zdjęcie w starym stylu fotoreporterki, czyli poruszone, Widać ruch, akcję, dramat. To nie to co z 2013 zdaje się że ze strefy Gazy, gdy tłum Arabów niesie zabite dzieci. To dość długi temat. Ciekawy. Kto zna angielski niech poczyta. Szkoda, że polskie portale zajmują się głównie „niezwykłymi zdjęciami” a nie podstawami życia fotograficznego. Zatem oto link. Przeczytajcie dalsze linki. Na zakończenie artykułu podano słowa Allena Murabayashi z PhotoShelter. Brzmią mniej więcej tak: „Ludzi mało obchodzi ten problem, bo oglądając tyłek Kardashian czy wojnę w Afganistanie, nie interesują się, czy są manipulowanie czy nie, bo im chodzi o to, żeby w czasie pół sekundy jakie poświęcają takiemu czy innemu zdjęciu coś wzruszyło ich, by go zauważyli w tym krótkim czasie jakim się obecnie poświęca zdjęciom…” Przeczytajcie całość. To naprawdę interesujące.

Wracając do WPP Grand Prix z 2013 roku „Pierwszą nagrodę zdobył wówczas Paul Hansen. Przedstawił kadr smutny i przerażający, choć ewidentnie upiększany w programach graficznych; koniec końców okazało się, że jedynie solidnie zmodyfikował poziomy i tonowanie. Pewien niesmak jednak pozostał, i to obustronny, bo ucierpiał na nim zarówno Hansen, jak i prestiż World Press” Niesmak? To delikatnie powiedziane. To dla mnie fałszerstwo światła.  To taka bezcieniowa fotoreporterka. jak teatr. Nie wiadomo czy ustawione, czy zagrane. Brak autentyczności, mimo, że to sie zdarzyło

I tegoroczne. Autor w ogóle nie chciał go dać, bo poruszone, nieostre. Dopiero jego kobieta go namówiła. I dobrze. Chociaż facet juz na pewno nie zdobędzie żadnej poważniejszej nagrody. Jeśli od razu nie poczuł zdjęcia, to juz raczej przepadł. A dla jury to zdjęcie, w związku ze zmianami w regulaminie i skandalami związanymi z manipulacjami, pasowało jak ulał. takie mieli zadanie. Naprawdę, Czytałem. daję głowę, że 2-3 lata temu zdjęcie by nie weszło do ścisłego finału. Zresztą ta masa zdjęć z uciekinierami i wybuchami w Paryżu i Brukseli jest jak lawa. jednorodne, podobne, bez wyrazu, bez tego czegoś.

I w związku z tym na koniec ciekawy artykuł… z 1993 roku. Taka ankieta : Czy „fotoreporterka” umarła?” Już wtedy część odpowiadających napisał, że tak. Część na rozdrożu,a około 1/4 , że ma się dobrze. Dobrze znać angielski jeśli się interesujecie fotografią. Polska prasa papierowa i internatowa dotycząca fotografii jest na bardzo niskim poziomie. Jak napisałem niezwykłe zdjęcia, ktore wam dech w piersiach zaprą. Nie wiem czy to dobrze po polsku, ale brzmi dobrze w stosunku do poziomu polskiej prasy foto.

Na koniec troche relaksu i moje fotki codzienne. Mając tego małego Olympusa na nowo odnalazłem radość z takiego codziennego notowania fotograficznego. To żadna wielka fotografia, to czysta przyjemność. Z każdego działu po zdjęciu. Do następnego tygodnia. OCZYWIŚCIE ZAPRASZAM NA WARSZTATY NA SYCYLII W PAŹDZIERNIKU. 23-30.X.2016 WIĘCEJ NA MOJEJ STRONIE www.piotrciesla.pl

 

 

 

 

 

Wróciłem do skanowania swoich diapozytywów krajobrazowych, które robiłem w latach 90. i na początku nowego wieku. Jednocześnie robiąc porządki w swoich fotograficznych różnościach natknąłem się na miesięcznik „Fotografia i aparaty cyfrowe” z wywiadem jaki udzieliłem…na początku 2006 roku. Minęło 10 lat a moje poglądy estetyczne i techniczne na fotografię krajobrazu, mimo lawinowego rozwoju aparatów cyfrowych po 2006 roku, a więc w pewnym sensie powstaniu nowej estetyki fotograficznej, pozostały te same. I na myśl przyszło mi powiedzenie, że tylko krowa nie zmienia poglądów. Więc jestem krową. Poniżej wywiad.

 

 

Oczywiście zostałem zmuszony do przejścia na cyfrę. Album „Polska Chopina” w 85 procentach składa się ze zdjęć wykonanych na cyfrowym Sony R1. Nie stać mnie wtedy (2008) było na cyfrowy aparat systemowy, a praca na mojej Bronice GS1 kosztowała by mnie o wiele więcej niż zainwestowanie 2500 zł na R1. Zresztą czasy się zmieniły i moje zarobki fotograficzne poszybowały w dół. Całe szczęście, że nie rozbiłem się jak samolot w katastrofie.

W 2010 roku za europejskie dotacje mogłem zakupić już prawdziwy sprzęt zawodowy. Zacząłem nim fotografować krajobrazy i używać w czasie swoich warsztatów. Już raz pisałem: cyfra jest doskonała do nauki, szczególnie na warsztatach, w czasie systematycznej nauki fotografii na wyższych uczelniach i szkołach fotograficznych, raczej po przejściu przez fotografię klasyczną. Zdjęcia robione przeze mnie na cyfrze, po odpowiednim przystosowaniu programu w aparacie (chodziło o to, by jak najbardziej były podobne do fotografii wykonywanych na analogu na diapozytywach) odpowiadały mi…Nawet nie myślałem o klasycznej fotografii.

Z czasem jednak napór moich młodszych kolegów, mniej lub bardziej zaawansowanych w fotografii, zrobił się bardzo silny w tym i w dziedzinie warsztatów.  Postprodukcja w PS – to było hasło dnia. Zdjęcia zaczęły być nienaturalnie kolorowe, wyostrzane, zmieniane itp itd. Powstawała sieczka, która nadal króluje w internecie, pismach. I to się ludziom podoba, ten odrealniony, kolorowy, nieprawdziwy krajobraz. Pisałem o tym i wystarczy na razie. Oczywiście zapraszam wszystkich na moje warsztaty, gdzie podstawą jest dobra fotografia, estetyka obrazu, kompozycja, a nie króluje PS

Gdy przeszedłem na wcześniejszą emeryturę twórczą (dobrą!!!) zdobycie uczestników na moje warsztaty przestało „być albo nie być” dla mnie. Powoli wracałem do klasycznej fotografii. Średni format to plastycznie inny świat niż cyfra. A mały obrazek w cz-b na analogu to prawdziwa fotografia reporterska. Intensywnie cyfrę używam już tylko na warsztatach. W tym roku zrobiłem może 15 może 20 zdjęć na cyfrowym. I dobrze. Obecnie zdjęć krajobrazu mało kto kupuje., jeżeli już to przez agencje.

I dlatego zdecydowałem się na sprzedaż swoich Canonów. „7” juz sprzedana. teraz sprzedaję „5” Mk II z dwoma obiektywami (17-40/4 i 70-200/4). I to nie dlatego, że to złe aparaty. Sa świetne… tylko że ciężkie. A ja w plecaku muszę znowu nosić średni obrazek, czyli Hasselblada z 3 obiektywami. I dlatego przechodzę na Olympusa OM-D. Model, pewnie 5 Mk II. Zestaw Canona do kupienia za 6500 zł. Zostały dwa dni, bo mam kupca w postaci sklepu, który za Canona sprzeda mi Olympusa z 2 obiektywami z dopłatą z mojej strony. Ale jeżli ktoś by chciał, zostały jeszcze 2 dni, bo transakcja będzie zawarta w czwartek lub piątek. Cyfrowy jest mi przede wszystkim potrzebny do warsztatów. Kupiłem też dwa filmy diapozytywowe do Hassela, ale czuję pewną tremę. Tak dawno nie fotografowałem w kolorze na slajdach. Chciałbym by każde zdjęcie (12 na jednym filmie) było niezwykłe, tak jak to dawniej bywało. Jak wywołam pierwszy taki film na pewno podzielę się zdjęciami, nawet jak nie wyjdą najlepiej.

 

W tym tygodniu wywołałem film, który naświetliłem w listopadzie lub na początku grudnia zeszłego roku. Niespodzianka. To jeszcze jedna zaleta fotografii klasycznej. Zapomniane filmy, wywołane po jakimś tam czasie. Oczywiście można i zrobić większy błąd: włożyć film do utrwalacza najpierw, czyli całą pracę diabli wzięli.Tak mi się raz zdarzyło, gdy pracowałem w jakiejś tam redakcji. Miałem takie długie tanki do wywoływania. Nie koreks. I zamiast do tanku z wywoływaczem włożyłem do tanku z utrwalaczem. Byłem zmęczony. Nawet nie pamiętam co to było, wiem tylko, że musiałem powtarzać.

 

 

 

 

Zatem w tym wpisie mało tekstu a dużo zdjeć. Jestem z nich bardzo zadowolony.  Zrobione Hasselbladem. W Lasku Bielańskim.

Tym razem o dwóch rzeczach, a właściwie zjawiskach.  Najpierw o nazwie. Fotografia Uliczna. To tak jak odświeżenie marketingowe starego produktu, a tym produktem jest po prostu fotografia reporterska.  Ale niech będzie, jak ci fotografowie, którzy ją uprawiają chcą by się tak nazywała – niech będzie. Ale sama nazwa implikuje jednak, by była to fotografia realizowana w scenerii miejskiej, nieważne dużego miasta czy prowincjonalnej mieściny. Musi być specyficzna. Oddawać ruch, natężone emocje, wigor i wariactwo dużego miasta lub nudę Koziej Wólki, gdzieś na głębokiej prowincji. Przepraszam mieszkanców Końskiej Wólki.

http://fotoblogia.pl/8374,wielka-wystawa-fotograficzna-grupy-street-dogs-of-poland-w-gdansku

To link do wystawy street grupy Street Dogs of Poland. Jest kilka b. dobrych fotografii , większość to taka typowa sieczka fotograficzna. Co mam na myśli? Przy takiej lawinowej produkcji, zdjęcia średnie i nawet powyżej średnich po prostu zlewają się w jeden szary wzór. Nic w głowie nie zostaje. I trzecia grupa: zdjęcia według mnie ustawione. W tym zestawie prezentowanym pod wyżej wymienionym linkiem jest według mnie 6 lub 7 takich zdjęć.  Nie chcę po nazwiskach. Tylko jeden przykład. Rudy chłopak i dwa samochody. To na 100 procent zdjęcie pozowane. To widać.  Kto dużo fotografował i fotografuje jak ja, od razu zauważa. W tych samochodach nie ma żadnego ruchu. Chłopak jest drętwy, ustawiony.  ten piesek fotografii ulicznej nie popisał się. Do klatki. Oprócz tego jeszcze 5 lub 6. Nieładnie młode wilczki. Może znajdziecie. Proszę o odzew. Co o tym myślicie?

I jeszcze jedno. W tym zestawie są zdjęcia ewidentnie nie zrobione na ulicach miast, miasteczek. I tu wracamy do nazwy. To albo street photography albo po prostu dobra stara fotografia reporterska. To że młode wilki nazwają się street photographers nie znaczy ze ich fotografia będzie nowa, lepsza. To co najlepszego, uwierzcie mi, powstało już w XX wieku.

I jeszcze jedna sprawa. Dla mnie emocjonalna. Wczoraj TVP Kultura wyemitowała sztukę na podstawie prozy Mirona Białoszewskiego „Zapisz to Miron”. Od razu poczułem, że to znam, że tam byłem. Tak…. byłem na planie parę godzin, gdy w 1987 roku nagrywano ją w studio TV w W-wie. To ta płachta na okładce tego blogu. Zrobiło mi się bardzo miło i tak ciepło.  Wiecie, że ta śmietanka polskiego aktorstwa nie grała gwiazdorów, celebrytów. Można było normalnie porozmawiać. Dobrze wspominam te pobyty na różnych planach zdjęciowych teatru TV i nie tylko. A jako ciekawostka to te 3 zdjęcia zrobione na rozdaniu jakichś medali z okazji 22 lipca. Wszystkie moje zdjęcia reporterskie z lat 1980-1992 ( w tym i z teatrów TVP) znajdują się obecnie w Agencji Fotograficznej Forum.  Zapraszam do nich. Mają świetne archiwum i oczywiście to co najnowszego. Ten blog ilustruję swoimi zdjęciami reporterskimi. Najbardziej lubię to żołnierzami wojska desantowych ZSRR, którzy tak wpatrują się w produkcje waty cukrowej. Piotr

Jak tylko się dowiedziałem o tej wystawie, że będzie, że będzie dość duża – bardzo się ucieszyłem. Chodziło mi głównie o plakaty. Dawniej w czasach liceum i studiów bardzo mnie to interesowało. Wtedy polska szkoła plakatu była znana, jej twórcy należeli do ścisłej czołówki światowej, może nawet zajmowali trzy pierwsze miejsca na podium.

Wczoraj byłem na wystawie (czwartek-darmowy). Pierwsze wrażenie. Dużo młodych ludzi. Na oko trochę korporacyjniaków, ale też liceum, uczelnie. To dobrze. Czuje się satysfakcję. Zobaczcie jakie to były wspaniałe czasy. Jak wysoko stała sztuka wizualna, taka codzienna. Obecnie wszystkie plakaty, reklamy itp to jakby ten sam film. Nuda. Zobaczyłem rzeczy (nie tylko plakaty), które doskonale pamiętam, jak chociażby okładka płyty Muzy Sen Nocy Letniej Mendelssohna-Bartholdiego. Był tam jeszcze Ravel. Okładka bardzo poetycka, prosta, piękna. Plakaty cyrkowe, filmowe (jak chociażby do Matki Joanny od Aniołów) itp, itd.

Oczywiście nie wiedziałem jaką rolę w twórczości Zamecznika odgrywała fotografia. Jako samodzielne medium, ale przede wszystkim jako materiał do dalszej twórczości. jako rodzaj szkicownika. Jako materiał do dalszej obróbki. Zresztą zdjęcia same w sobie są bardzo dobre. Często kompozycyjnie śmiałe , nowatorskie, prawdziwe. Na wystawie możecie zobaczyć też jak siermiężne było edytorstwo, druk w tamtych czasach, ale najważniejsze, że ludzie mieli dostęp do tego. Ta nowoczesna sztuka na wysokim poziomie otaczała ich. Cieszę się też, że nie było wtrętów politycznych, żadnych z góry słusznych przemówień z ambony, jakie to były okropne czasy. Koniecznie zobaczcie tę wystawę w Zachęcie.  I zwróćcie uwagę na słowa: PATRZĘ nie równa się WIDZĘ; WIDZĘ równa się MYŚLĘ. Wystawa czynna do 24 kwietnia.

I jeszcze zakończenie. Po drodze do Zachęty na Mazowieckiej w Galerii Okręgu Warszawskiego ZPAP wystawa Emilii Skarbek i Grahama Newman o Australii. Bardzo dobrze, że porzucili korporacyjniackie życie, ale dlaczego na Boga robią teraz takie kiczowate, kolorowe, mało powiedzieć kolorowe zdjęcia. Jak wszedłem, to tak jakby tsunami jarmarcznych kolorów walnęło mnie w twarz. To nawiązanie do poprzedniego wpisu na tym blogu. Oni przeszli samych siebie. To jest kicz do potęgi (90% prac). Tu się pośpieszcie. Bo otwarta tylko do 14 lutego

http://owzpap.org/wystawy/emilia-skarbek-i-graham-newman-australia-dwa-spojrzenia/

Zdjęcie, pewnie Ayers Rock na tym linku, jak i zdjęcia w dwustronicowym katalogu mają w miarę naturalne kolory. Dopiero oryginały szaleją. Ale jak przeczytacie, takie było zamierzenie tej pary.

Pozdrawiam. Piotr

Witam wszystkich rozbitków mojej listy mailowej itp, itd. Po kolejnej katastrofie Windowsów na moim Vaio, zdecydowałem się przejść na Maka i już jako tako opanowałem tego Maka. Według mnie raczej powinien mieć symbol nadgryzionego hamburgera z Mc Donalda (takiego jakiego znalazła w śmieciach w Brukseli córka pana Boga z filmu „Bóg mieszka w Brukseli”) jako że jest to komputer przeznaczony dla Amerykanów, a są to ludzie raczej wygodni i wszystko powinno być zrobione za nich. Aha i wszystkim (poza majątkiem) chcą się dzielić. Ale powoli zmieniam swego Macdonalda na polskie pierogi i mam nadzieję, że nie będzie mi się zawieszał śmiertelnie, bo zwykłe zawieszenia też jednak ma.

Temat ocierania się kicz, a właściwie często tworzenia obrazów kiczowatych wszedł mi do głowy, gdy zobaczyłem informację w Świecie Obrazu o warsztatach w Toskanii mojego młodszego kolegi, polskiego fotografa prowadzącego warsztaty w Toskanii.  Świat Obrazu z dn. 22.01 2016. Wystarczy też wpisać w Google Toskania albo Tuscany i na grafice pokażą nam się obrazy jak ze szmirowatej bajki.  3/4 z nich to kicz, czyli takie przeróbki w PS kolorów i wyostrzanie, że Toskania jawi nam się jako kraina baśniowa, nierealna. To takie współczesne oleodruki jakie były modne w XIX i początku XX wieku. Monidła. Dlaczego fotografujący tak się uwzięli na Toskanię, jedną z najpiękniejszych krain Europy, dlaczego podobne monidła to przedstawienia fotograficzne wspaniałych krajobrazów amerykańskiego środkowego zachodu ze wspaniałym Yosemite na czele. Robią to nie tylko amatorzy, ale i zawodowcy, szczególnie w Stanach. Na tych zajęciach w Toskanii prowadzący będzie również uczył jak wywoływać i obrabiać toskańskie zdjęcia w PS lub Lightroomie. Czyli jeśli ktoś nie będzie miał swojego rozumu, to nauczony na warsztatach, zacznie produkować podobne monidła krajobrazowe. nie tędy droga – według mnie. Dobry smak, umiar, ogólna wiedza z dziedziny sztuki i fotografii to droga do twórczego wykorzystania PS. Najlepiej stan rzeczy pokazuje uwaga jednej z uczestniczek moich pierwszych warsztatów w Toskanii, R. K. ze Szczecina: „Dlaczego tu nie jest tak kolorowo jak na zdjęciach, które widziałam w internecie?” Zdjęcie tytułowe – to znane miejsce. Specjalnie przerobiłem na cz-b, by pokazać, że mniej kolorowe (w tym wypadku – w ogóle niekolorowe) jest piękne i prawdziwe.

A to kolejny przykład. Ostatnio Nikon w jakimś tam swoim konkursie nagrodził to zdjęcie. A okazało się, że to przeróbka w PS. Samolot dodany. I tak dalej i tym podobnie. World Press Photo po zeszłorocznym odrzuceniu 20% zdjęć ze względu na zbytnie ingerencje w PS w tym roku wydał cały regulamin co można, a co nie można zmieniać. Obawiam się jednak, że nie powstrzyma to ogólnej tendencji do przerabiania bez umiaru zdjęć. To postmodernistyczna nuda doprowadza do tych działań. Prostota i umiar nie mają tu miejsca. Być może potrzeba na to doświadczenia lat i życia. Dobry przykład to „Prosta historia” Dawida Lyncha. Niektóre z jego „kultowych” filmów były już do przesady zbyt „sophisticated”, takie właśnie photoshopowane, jeśli chodzi o treść.

 

Mnie się udało zrobić w tym roku 10 fotografii. Są to właściwie 2 tematy: 1. Moje żelastwo; (na dole) 2. Nagrobek z oknem na drugi świat. (wyżej). Nie jestem z tego zdjęcia na razie zadowolony. mam jeszcze około 2 tygodnie na powtórzenie tego go. Potem słońce za bardzo się przesunie, co z ludzkiego punktu widzenia jest bardzo dobre. Idzie wiosna. No i widok z okna. To mój samograj. (najniżej) 

 

W tym tygodniu przedstawię na FB na swojej stronie Warsztaty Fotografii Krajobrazu zarys swoich warsztatów w tym roku. Czyli gdzie, kiedy i jak długo. Na razie to będzie zarys. Chętnie bym się dowiedział co o tym planie myślicie. Może macie jakieś pomysły, mogę pozmieniać. Wiem, że będzie Rzym i Wenecja (samolotem), Litwa, Suwalskie, Bieszczady, rowerowe wzdłuż granicy, Roztocze.

16 marca 2016 w Białostockim Ośrodku Kultury nastąpi otwarcie mojej wystawy „Mielniczanie” To ta sama co była w Mielniku dwa lata temu. Plus zdjęcia krajobrazów. No i to by było na tyle.

 

Dzień dobry, ostatnie dwa tygodnie byłem tak zapracowany, że po prostu co wieczór padałem z nóg. Po pierwsze porządkowałem i skanowałem dla siebie na pamiątkę niektóre zdjęcia z czarno-białego archiwum reporterskiego. Mam nadzieje sfinalizować sprawę w przyszłym tygodniu. Po drugie co pare dni do dentysty w związku z przemeblowaniem zębowym. Ponadto prace domowe mniej lub bardziej poważne. Ale przede wszystkim było skanowanie. Siedziałem więc duzo przed komputerem i chcąc nie chcąc cos tam oglądałem, czytałem.  A zatem zaczynamy. Aha dzisiaj odpoczywam, a jutro do W-wy. Zdjęcia pochodzą z lat 1985-1990. Taki mikmasz z tamtych czasów.

Pewien Szkot spędził 6 lat i wykonał 700.000 zdjęć, by uwiecznić jak zimorodek ustawiony symetrycznie i dosłownie na mili, mili sekundy przed zanurzeniem odbija się tez symetrycznie w wodzie: http://www.boredpanda.com/perfect-kingfisher-dive-photo-wildlife-photography-alan-mcfadyen/ To link do tego zdjęcia plus trochę informacji. Oczywiście polskie portale określiły zdjęcie ulubionym słówkiem: „niezwykłe”. To zdjęcie to dobry przykład tzw głupoty fotograficznej. Tych zimorodków, jak i wszelkiego innego ptactwa zamrożonego na matrycy jest miliardy. A ten się uparł, by było symetrycznie. Gdyby to był czas filmów, jak na Szkota przystało, nigdy by nie zmarnował…niech kazdy sobie obliczy ile filmów. Potem jednak pomyslałem, ze jednak z dwa, trzy aparaty i raczej z tych z wyższej półki zamęczył na szmelc. Ponadto inne zdjęcia zimorodków sa naprawdę ciekawsze.  Teraz poczekamy  12 lat na zdjecie tego Szkota jak tuz przed zanurkowaniem  zimorodek całuje się z rybką, wyhamowuje i wraca do góry. Prosty Szkot, proste zdjęcie, prosta głupota. To oczywiście moje zdanie. Jako przykład zdjecie z archiwum dwóch panów śpiących po uadnym wieczorze gdzieś pod murem w W-wie. ata osiemdziesiąte. Jedna klatka, jedno zdjęcie, a jestem pewien, że tak samo rzadkie, jak to Szkota.

Poważniej. Dostałem zaproszenie z World Press Photo, by wziąć udział: poniżej tekst.

Dear Piotr,

You are now invited to participate in the 2016 World Press Photo Contest. Before you start, here’s what’s new this year: The contest has a code of ethics that must be accepted before entering. The entry rules have been revised, especially those concerning captions and manipulation, and guidance on how to write captions and avoid manipulation is available. The definitions of all the categories have been revised, and the Portraits category is now called People. There is a new Long-Term Projects – Group category, allowing entries by two or more photographers. Story entries should contain 2-8 images (instead of 10 as before). Long-Term Projects entries consist of between 24 and 30 pictures. Participants must provide file(s) as recorded by the camera for all images that proceed to the final stages of the contest. These file(s) will be requested and studied confidentially during the judging period (1-10 February 2016). A failure to provide these files when requested will lead to the elimination of the entry. If manipulation is detected in an entry, the photographer(s) will be contacted during the judging period (1-10 February 2016) to offer an explanation that will be forwarded to the jury. Once contacted, photographer(s) will have 36 hours tFinalists will be contacted before the public announcement, and asked to verify their captions and metadata with the fact-checking team (12-17 February 2016).

Widzicie, to jest obrona przed PS i oszukaństwami. A to wszystko wynika z tłoku na rynku fotografów.  Taka nagroda na World…to jakaś tam obietnica do kariery fotograficznej. Stąd to odstawienie na bok etyki zawodowej. Chcę wziąć udział, ale mam parę pytań,  natury czasowej.  To byłby taki projekt bardzo rozciągnięty w czasie. Jeżeli mi pozwolą, poinformuję i będziemy czekać. Może na starość dostanę jakąś nagrodę.

A teraz sprawa wykorzystania przez agencje reklamową zdjęcia z okresu stanu wojennego. Oto link : http://www.swiatobrazu.pl/prokuratura-stawia-zarzuty-w-zwiazku-z-wykorzystaniem-zdjecia-ofiary-stanu-wojennego-w-reklamie-wodk-32891.html Wyjątkowy  brak właśnie etyki i pewnej moralności zawodowej, ale podejrzewam, że właśnie wynikający z głupoty. Młodzi ludzie sa niedouczeni i tacy art-buyerzy, copyrightowcy itp z agencji po prostu nie mają zielonego pojęcia o historii fotografii, o zdjęciach, które ją tworzyły itp, itd, a wynika to z prostego powodu, który doskonale wytłumaczony jest w wywiadzie z Kazimierzem Krzysztofkiem. Oto link :

http://forsal.pl/artykuly/908100,doktor-kazimierz-krzysztofek-wywiad-kazimierz-krzysztofek-profesor-kazimierz-krzysztofek.html

W agencji nikt najprawdopodobniej nie miał pojęcia z jakiego okresu jest to zdjęcie i co przedstawia. A nie wiedzieli, bo… jest to dokładnie wytłumaczone w wywiadzie.

I na koniec bardzo ciekawy artykuł o Robercie Franku. Według mnie kazdy to powinien przeczytać.  Nie chcę tu pisać wielkich słów. Artykuł jest doskonały. Album „Americans” ciągle jest drukowany. Ja w końcu też amierzam sobie kupić egzemplarz.  http://www.nytimes.com/2015/07/05/magazine/robert-franks-america.html?hp&action=click&pgtype=Homepage&module=mini-moth&region=top-stories-below&WT.nav=top-stories-below&_r=2

Zdjęcie tytułowe przedstawia mnie na okręcie podwodnym.  Właśnie zrobiłem zdjęcie na slajdzie do strony tytułowej fotoreprtażu. To to poniżej. Kapitan nie pozwolił mi samemu chodzić po tym pokładzie wąskim… stąd oficer. Ale jedna rzecz najbardziej mnie intryguje. Te moje białe butki. Skąd ja je miałem?  Dlaczego w takim czymś sie wybrałem na tygodniowy pobyt na okręcie. Przecież wyglądam jak …idiota. po jaikmś czasie. Dodaje to zdjęcie z okretu, bo tytułowe nie da się powiekszyć. Oczywiście z powodu białych butów.

 

 

Gdy mniej więcej w 2008/2009 roku zacząłem prowadzić swoje krajobrazowe warsztaty fotograficzne, nie byłem pierwszy, ale ta forma rozrywki/kształcenia się/hobby dopiero raczkowała. Były juz prywtane szkoły fotograficzne ( ale tez bardzo dobre studium fotograficzne u mnie w ZPAf) – przeznaczone głównie dla tych, którzy w przyszłości chcieli życ z fotografii.

Hanna Banaszak

To słowa które napisałem 30 czerwca tego roku. Szkic. Nie dokończyłem. Potem lato i mnóstwo roboty/nieroboty, bo fotograficznej pracy nie liczę jako roboty, to zawsze była moją pasją i pracą. Roboty raczej przy domu w Mielniku, a szczególnie porąbanie do kominka wiązu, który jest drzewem niezwykle twardym i pokręconym. Dlaczego wiązu? Bo trzeba było odsłonić dach dla słońca w związku z instalacją solarów. Potem warsztaty, potem znowu warsztaty w Wenecji i Toskanii, potem Bieszczady i teraz trochę spokoju. I dobrze. Przemyślałem wiele spraw , dowiedziałem się ciekawych rzeczy i postaram sie pisaĆ w miare regularnie.

Krzysztof Penderecki

Zdjęcia ilustrujące ten wpis pochodzą z lat 1982-1989 i są portretami ludzi mniej lub bardziej znanych. Prawdopodobnie (umowy jeszcze nie mam, ale wszystko dogadane) sprzedam prawa majątkowe do moich reporterskich negatywów z lat 1980-1992 za jednorazową opłatą znanej polskiej agencji fotograficznej. Po co mają się u mnie marnować. A tam jest troche dobrej fotografii. Dlatego teraz cały czas poświęcam skanowaniu tych zdjec , które najbardziej lubię, tak dla siebie, może na jakąś wystawę. Wkorzystać komercyjnie juz ich nie bęe mógł. Sta te brudy na nich. To robota na pózniej. A teraz do wpisu

Jan Englert

Zacznę od tego, że właściciel i dyrektor mojej agencji Agephotostock na agencyjnym Yammerze zamieścił taką notatkę. Troche to długie, ale przeczytajcie. Właściwie nie adresowane do was, tylko do zawodowców. Ale wpis dobrze ilustruuje powolnew umieranie fotografii. Dobra agtencja po prostu pada. Muszę jeszcze poinformować, że Alfonso zawsze wierzył, że agencje stockowe z tego wyjdą. Z dnia na dzień tego entuzjazmu było coraz mniej. I teraz też jeszcze wierzy, ale to widać, że juz tylko dla zasady. Możecie przeskoczyc jeśli nie znancie angielskiego.

Nina Andrycz

re some things that have to be taken really seriously. One and important is that our business is changing dramatically and some general stock agencies are in danger of extinction, the reasons are varied and nothing that I can, or want to, analyze on their business model. Reading this is sad for me because Steve Pigeon is a colleague that I know well, so well that we once we decided many years ago that working together could be a disaster for both of us. I see though that paying 37 salaries in Toronto must be monstrous compared with what the same represents in Barcelona.

+ + + + + + + + + +
Masterfile Struggles

Posted on 11/9/2015 by Jim Pickerell | Printable Version | Comments (0)

For decades Masterfile has been a leading provider of stock imagery to advertising, design and corporate communications. The company represents the work of many of the worlds leading image producers. Its collection is well edited and its website offers very efficient search. Currently, more than 70% of the company’s revenue comes from sales in North America and more than 80% comes from the advertising, design and corporate communications segments of the market that presumably need the highest quality work and have the budgets to pay for it.

But in the last couple of years the company has been struggling. Examining this struggle may provide others with some insights into the future of stock photography.

So far in 2015, Masterfile’s average license fee for an RM image has been $600. That average is up 21% from 2006 and down 1% from the 2014. The average license fee for RF is $240, down 13% from 2006 and 2% from 2014.
(By way of comparison Getty’s average price per image in 2006 was about the same as Masterfiles, but based on an analysis I did in early 2014 (See here) Getty’s prices have declined by at least 50%, if not more. In fairness Masterfile CEO, Steve Pigeon, points out that Getty’s figures are based on worldwide averages while over 70% of Masterfile sales come from the higher priced North American market. Pigeon notes that Masterfile “takes a beating from distributor sales” in the rest of the world.)

Masterfile also owns the Crestock microstock brand and offers these images on its Masterfile website in an optional “Budget Royalty Free and Subscription” collection. Amazingly, in 2015 the average single image price for micro sales from this collection (excluding subscriptions) has been $45.60. This is much higher than most other single image micro sales, but Steve Pigeon, CEO of Masterfile, says they, “sell a lot of extended licenses through Masterfile.com and most of our transactions are for the larger file sizes or vectors.”

In 2015, just looking at RM and Premium RF, 24% of the images licensed have been RM and 76% have been RF. On the revenue side 44% percent of the revenue resulted from RM sales and 56% from Premium RF.
Volume Declines

While Masterfile has been able to maintain high prices, particularly in the U.S. market, volumes have declined significantly. Pigeon says, “over the past 10 years, the declining number of images licensed from Masterfile has been the greatest factor in our revenue decline as customers turned toward ultra-cheap licensing models.” In 2015 alone, compared to 2014, the number of RM sales is down 16% and Premium RF is down 5%.

Certainly one of the reasons for the decline could be that Masterfile has been less willing than its competitors to cut prices, but Pigeon said, “You could be right but I think it’s more about the microstock effect. We do what we can to play ball with every customer when we are competing against similar licensing models but when we find ourselves competing on price with an RM image pitched against a microstock shot – that’s no contest. And that happens a lot.”

He continued, “We haven’t lowered our posted prices much but we have had to provide a lot of discounted promotions and negotiated discounts in order to compete effectively.”

The number of customers has remained approximately constant but:
(a) extant customers are generally spending less (we have cannibalized some of our own premium business with microstock by trying to satisfy customer demand at all price points).

(b) we have lost a lot of formerly big budget customers who have moved almost exclusively to the big subscription services, microstock, and contract deals with larger stock agencies who are accepting micro-prices on premium RM and RF content in exchange for volume. We don’t do that.

(c) we have replaced many lost customers with new ones who have been attracted to our microstock products. Unfortunately, they generally are not compensating for low prices with higher volume so we are doing the same amount of work for considerably less money.”

In a recent letter to contributors Pigeon said, “Sales have been declining for several years. Over the years Masterfile has taken a number of steps to try to adapt to the changing environment. Since 2008 we have reduced headcount by 70%, closed branch offices, cut our Toronto office space in half, put some staff on reduced hours, cut salaries of senior managers and cut every discretionary expense we could reasonably do without. And that still wasn’t enough because sales dropped further and the company continued to lose money.”

In April of this year Masterfile sold its European subsidiaries to Mediapro Mediamarketing GmbH in Vienna in an effort to further cut staff and raise capital. Currently, Masterfile has a staff of 37.

Due to declining sales in recent years Masterfile’s cash flow became a real challenge in 2014. In order to stop the cash drain, in November 2014 — for the first time in the company’s history — Masterfile began to delay royalty payments to contributors. This continued for six months through April 2015. However, it is important to note that royalties in that period were always reported on time so all contributors knew exactly what they were owed.

The funding transaction with Mediapro Mediamarketing provided Masterfile with much-needed working capital to get the company back on track financially and to invest in marketing and IT initiatives. The funds were not used to reinstate salaries – those reductions remain in force.

Starting on May 28, Masterfile was able to once again pay royalties on a concurrent basis with the delivery of the contributor’s royalty statement. However, they still did not have enough funds to settle the royalty backlog. They are paying the oldest outstanding balances first as cash flow allows.

Pigeon told contributors, “Revenues dropped in May and remained flat right through September. The company made further cost-cuts at the start of October to keep the company cash positive and to keep royalty payments current. These included some lay-offs, salary reductions for some employees and further salary reductions for senior managers. This belt-tightening is beginning to feel like a corset but I will look good in a dress.

He continued, “At current revenue and cost levels, we can continue to pay royalties on time forever. But, unless revenues increase by 20% or better, we will need to raise additional capital if we are to get that infernal backlog paid out to all our contributors in a reasonable time frame. And we are working on that.”

Pigeon says that the declines in sales they have experienced were “smallest in North America, larger in Europe and larger still in the rest of the world where we deal through third-party distributors.” He acknowledged that this, “may not be representative of the industry at large.”

Photographer submissions

As might be expected photographer submissions of RM & premium RF has dropped continually over the past 10 years as licensing returns declined from the glory days when the average contributor earned $50,000 a year in royalties from Masterfile. Pigeon added, “This was exacerbated in 2014/2015 when we fell behind in royalty payments. While we resumed payments on all current royalties in May 2015, I think most photographers are taking a wait-and-see attitude – and who can blame them?”

So far, this reduction in production by some photographers has not has a significant effect on the quality of the collection. Production companies like Blend, Tetra, Hero Images and Caia to name a few have been “reliable contributors of first class images – through good times and bad,” says Pigeon.

Photographers are certainly not happy with the way the stock photo industry is changing, but most of the Masterfile photographers I talk to appreciate the fact that Steve Pigeon and his team have been very upfront with them about what is happening and doing everything possible to make the best of a very difficult situation. One photographer who is still owed money said, “Steve Pigeon is a real stand-up guy and I admire him.”

+ + + + + + + + + +

I´m certainly not happy what I see happening, nor I like the resistance that image producers show to analyze it from a shooting perspective. Everything is changing, even the way we take pictures and even more the style we show on them. Change or stay but we cannot complain. I admire Steve Pigeon too because it take courage to say what he says; maybe somebody will be interested to buy him.

Józef Hen

Ja potem napisałem, ze fotografia właściwie jest juz martwa…i niech żyje pixelografia. Alfonso odpisał, że jeszcze oddycha. Nie podjął tematu, by zmienic określenie fotografia na pixelografię.

Gunter Grass

I teraz jest pytanie, czy jeszcze oddycha? Nazwijmy to ostatnie podrygi konającej ostrygi. Istnieje tylko jako produkt garstki, a właściwie nielcznych, którzy jeszcze ja uprawiają na filamach. I tu leży pies pogrzebany, a właściwie jeden pies, bo drugi gdzie indziej, ale o tym za chwilę. W ciemni nigdy nie można tak zmieniać zdjęcia,  jak w PS fotograficzny plik cyfrowy. Stąd tak ważne dobre naświetlenie i odpowiednie do niego wywołanie filmu. Stąd tak technicznie i artystycznie doskonałe zdjęcia Ansela Adamsa. W sławnym zdjęciu „Moon over Hermandez”, którego odbitki powstawały  na przestzreni około 30 lat, zmienia tylko intensywność nieba. To w porównaniu co mógłby zrobic na PS po prostu nic. Od jasnego do prawie czarnego. Oczywiście cenzura, szczególnie w ZSRR potrafiła na negatywach wiele zmieniać, ale to tylko na negatywach i zmiany mogły powodowac upiększanie ewentualnie „znikanie” kogoś tam, który popadł w niełaskę. Przy plikach cyfrowych, szczególnie tych wykonanych już aparatami cyfrowymi… można wszystko, dosłownie wszystko. Ale nie jest to grafika komputerowa, bo ona istnieje jako coś całkiem innego od fotografii i gr5aficy komputerowi zawsze by pprostestowali, gdyby zmiany Photoshopwe nazywać grafiką komputerową.  Stąd z uporem maniaka będę optował za tym, by jednak plików wykonanych aparatem cyfrowym nie nazywać fotografiami, ale pixelografiami. I będzie jasne. Ja teraz robie głównie fotografie, ale na swoich warsztatach pixelografię, bo używam wtedy aparatu cyfrowego. Do nauki cyfrówka jest idealna!!!!!

Władysław Kowalski/Janusz Gajos

A drugi pies pogrzebany, to łatwość techniczna w wykonywaniu zdjęć aparatem cyfrowym. To i pies i gwózdz do trumny fotografii. W każdej chwili powstaje miliony zdjęć, stąd m. in potem te problemy opisane w liście i dotyczące agencji fotograficznych. Już pisałem o tzw amatorach, którzy nagle zwietrzyli szanse bycia artystą… ale dostałem opieprz kilka razy, chociaz to prawda. Stąd niechęc do nauki, bo po co aparat zrobi zdjecie, a ja jestem indywidualista i tak widzę świat.  To częsta fraza. Powstają potworki albo kompozycyjne i estetyczne, albo zdjęcia upiory przetworzone w PS. To oczywiście cały czas tylko moje zdanie. Wieli moich kolegów zawodowców,  wykorzystując namiętnie PS próbuja teraz budować swoją sławę, chciaż często same pomysły i zdjecia sa na tyle dobre lub bardzo dobre, że wcale nie muszą korzystać z PS. Jeszcze boje sie podawac nazwiska, ale niedługo, jak sie rozkręcę to będą i nazwiska. Ale to dobrze, tylko zróbmy jasny podział na fotografię i pixelografię. To na razie utopia, ale wierzę, ze wraz z rozwojem cyfrowej i programów to będzie musiało nastapić.

Roman Polański

I na koniec ciekawostka. Otóż byłem na filmie „Sól Ziemi”. To o sławnym Sebastaiao Salgado. Świetny fotograf, wspaniały człowiek. Widziałem, ze do albumu Genesis używał cyfry Caonona. Zdjęcia na ekrabie wyglądały na takie, jakby by były robione aparatem klasycznym oprócz jednego z fokami, gdzie ewidentnie rodzaj HDR. Pewnie nikt nie czyta napisów na końcu do końca, a tam pod koniec krótka notatka, że przeróbke zdjeć z digitali na analog zrobiło dwóch panów. Pewnie chodziłóo o dodanie ziarna, właściwie imitacji ziarna. Ale to jest w różnych ogólnodostepnych programach typu PS. Wieć o co chodzi, po co od razu nazwiska i zaznaczenie.  Zobaczyłem album Genezis. Na większych powiększeniach widać ziarno, ale to nie jest  ziarno filmowe. Taka jakaś droibniutka kaszka. Duża częśc zdjęć, nie mowię teraz o ziarnie, miała wygląd „analogowy”, ale niektóre, jak np skóra indianek była , tam gdzie światło, były nienaturalne. Ja sie wcale nie dziwię, żę Salgado robił na cyfrze. Jest mistrzem i od początku prawdopodbnie było założenie, by potem zdjecia upodobnić do klasycznych, co w dużym stopniu mu sie udało. Pewnie nawet aparatem na klisze duża część tych zdjeć by powstała w takiej wersji jak widzimy w albumie. Czy ktos z was był na tym filmie? Muszę  teraz zamówić album Workers, cały zrobiony aparatem klasycznym. Ten wp[is troche nieskładny, troche powtarza to co juz pisałem. Bardzo proszę o swoje mysli na jego temat. Następnym razem o tym ze World Press Photo zmienia zasady używania i ingerencji PS itp oraz że Reuters przyjmuje tylko jpegi. Pozdrawiam Piotr

Kora